top of page

The Yiddish-language poet Leivick Halpern, commonly known as H. Leivick, was born on Christmas Day, 1888 to a local Yiddish teacher in the small Belarusian town of Ihumen. Following the Russian Revolution of 1905, a teenage Leivick joined the growing Jewish Labor Bund (Yiddish: דער בונד, “Der Bund”), a secular socialist party active in Jewish communities throughout Poland, Lithuania, and the Russian Empire. In 1906, Leivick was arrested for distributing Bundist literature and was sentenced to exile in Siberia. After seven years of hard labor, Leivick escaped from Russia in 1913 and sailed for the United States, where he quickly became one of the most widely celebrated authors in Yiddish-language American literature. Leivick is perhaps best known today for his play The Golem (דער גולם), which draws on the oft-adapted tale of the Golem of Prague to craft a strange, Frankenstein-inspired commentary on the state of antisemitism in Central Europe that endures as one of the most important dramatic works in Jewish literature. And writing was only Leivick’s side hustle—he was, by day, a wallpaper hanger. The following excerpt is a translation from Leivick’s poem צו אַמעריקע (To Amerika), published in his 1955 poetry collection A Leaf on an Apple Tree.

image.png

To Amerika

H. Leivick

New York | September 12th, 1954

Translated from the Yiddish by Jacob Feldman

Forty-one years I have lived within you, Amerika,

And carried with me the blessings of your freedom—

Your freedom, blessed and sanctified by Lincoln’s blood sacrifice

And Walt Whitman’s songs. Amerika, how extraordinary it is:

Still I search for answer to the contradictions, to the turmoil;

Still I ask: why, until today, have I not yet sung of you

With joy, with praise, with pure admiration

For your cities, your streets and vast stretches,

For your prairies and your mountain streams. And even

For these little walls, for my once-upon-a-time in Brownsville, or

Clinton Street, or Borough Park, or the Bronx, or the Heights,

But mostly for my little strolls along East Broadway—

East Broadway, which fills me still with serenity,

With homeliness, as soon as I set foot on her.

Forty-one years I have lived beneath your skies,

And over thirty years I have been your citizen—

Until today I have not found within me the word

For the path I took to this little corner of the Earth,

For the broad strokes that paint a portrait of who you are.

When it came time to talk about you, Amerika, I tempered my words,

Stiffened them in fierce restraint and bound them in tzimtzum knots.

I’ll tell you this: when I got off that ship forty-one years ago

And touched your Earth, I wished to fall to the ground

And kiss you. Yes, yes, kiss you—I wanted to, I should have,

And I did not… and then on your blessed soil did I, in memory

Of my father, wherever he may be, write songs of guilt and longing.

​

  Tzimtzum is a concept in Kabbalah (a form of Jewish mysticism) positing that a certain restraint of God’s true powers was necessary for the creation of the world.

1

1

צו אַמעריקע

ה. לײװיק

ניו יארק | 12 טער סעפּטעמבער 1954

שוין איין און פערציק יאָר אַז כ׳לעב אין דײַנע גרענעצן, אַמעריקע

אַז כ׳טראָג אין זיך די ברכה פון רײַן פרײַהייט, יענע פרײַהייט

וואָס איז געהייליקט און געבענטשט געוואָרן דורכן קרבן־בלוט פון לינקאָלן,

און דורך די הימנעס פון וואָלט וויטמאַן. זע, ווי אויסטערליש: א׳ך זוך

נאָך הײַנט אַן ענטפער אויף די סתּירות, אויף דער אומרו פון מײַן לעבן,

און כ׳פרעג: פאַר וואָס האָב איך ביז הײַנט נאָך ניט באַזונגען דיך

מיט פרייד, מיט לויב, מיט לויטערער באַוווּנדערונג,

ווי ס׳פּאַסט פאַר דײַנע רחבותן, פאַר דײַנע שטעט, פאַר דײַנע וועגן,

פאַר דײַנע פּרייריס און פאַר דײַנע בערג און טאָלן. און נאָך מער:

פאַר מײַנע קליינע ווענט, אַ מאָל אין בראָנזוויל, און אַ מאָל אין קלינטאָן סטריט,

אַ מאָל אין באָראָ־פּאַרק, אַ מאָל אין בראָנקס און אין די הײַטס,

און מער פון אַלץ: פאַר אַלע מײַנע פוס־שפּאַצירן איבער איסט־בראָדוויי,

די איסט־בראָדוויי וואָס פילט אויך הײַנט מיך אָן מיט אויפגעהײַטערטקייט,

מיט היימישדיקער אייגנקייט, ווי נאָר איך שטעל מײַן פוס אויף איר אַרויף.

שוין איין און פערציק יאָר אַז כ׳לעב אונטער די הימלען דײַנע,

שוין העכער דרײַסיק יאָר אַז כיבין אַ בירגער דײַנער,

און, כ׳האָב ביז הײַנט אין זיך נאָך ניט געפונען, ניט דאָס װאָרט

און ניט דעם אופן װי אַזוי מײַן אָנקום און מײַן אויפקום אויף דײַן ערד

צו מאָלן ברייט־אַנטפּלעקעריש װי דו ביסט עס אַליין, אַמעריקע.

װי נאָר עס איז געקומען װעגן דיר צו רייד, האָב איך געצאַמט

די ווערטער מײַנע, זיי פאַרשטײַפט אין שטרענגער אײַנגעהאַלטנקייט,

געבונדן זיי אין צימצום־קנופּן. גאָר מײַן װעלט און גאָר מײַן לעבן

געהאַלטן אונטער סודותפולע שלעסער, װײַט פון דײַן צו־אָפענער פאַרנעמיקייט.

איך זאָג אַצינד דיר אויס: װען כ׳בין אַרונטער פון דער שיף

מיט איין און פערעיק יאָר צוריק, באַרירט דײַן ערד, האָב איך געװאָלט

מיט מײַנע ליפּן צופאַלן צו איר און קושן זי. יאָ, יאָ, געװאָלט, געזאָלט

און, כ׳האָב עס ניט געטאָן … אויף דײַן געבענטשטער ערד דערנאָך

האָב איך, אין זכר פון מײַן פאָטערשער געשטאַלט, געשריבן שולד און בענקשאַפט־לידער.

bottom of page